Z tomu ,,Spoza granic mowy'', Czytelnik, Warszawa 1976

Dobrze mi jest.
Wiszę na kropli deszczu
bez żadnego jutra,
bez żadnego teraz.
Mieszkam w przypadku,
bez łokci, bez dziesięciu palców, bez przykazań.
Poza czasem wystukuję sobie czas
w takim zakątku,
że nie warto
ani zasnąć, ani chodzić.
Nie ma tu żadnych faktów.
Słowo byłoby ciężarem,
bez celu i dla nikogo.