Erna Rosenstein
Urodziła się w 1913 roku we Lwowie, a wychowywała w Krakowie. Jej ojciec Maksymilian, był sędzią, powołanym jeszcze przez Franciszka Józefa. Erna Rosenstein dorastała w latach 30 stając się częścią awangardy, związanej z Grupą Krakowską. Studiowała w Wiener Frauen Akademie w Wiedniu w latach 1932-34, a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1934-37.
Była związana z ruchem artystycznym, którego nowatorstwo przeplatało się z politycznymi poglądami, działaniami i wpływami Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Erna Rosenstein pozostawała w kontakcie i przyjaźni z takimi artystami jak Jonasz Stern, Maria Jarema, Jadwiga Maziarska, Tadeusz Kantor czy Bogumiła Zbirożanka.
Pod koniec 1937 roku, przed wybuchem II wojny światowej, spędziła kilka miesięcy w Paryżu, gdzie zobaczyła Wystawę Międzynarodową Surrealizmu (Exposition Internationale du Surrealisme) zorganizowaną przez André Bretona i Paula Éluarda. Przejeżdżając przez Niemcy w drodze do domu do Polski, oglądała berlińską edycję wystawy "sztuki zdegenerowanej", wystawy zorganizowanej przez nazistów, dla zwalczania nowych nurtów sztuki. Te doświadczenia wywarły głęboki wpływ na wczesne idee artystyczne malarki.
Za siódmą ciszą
za spuszczeniem powiek
stoi dom.
Zamknęłam drzwi,
zaryglowałam okna,
aby nie wypłynęło morze,
aby nie wywaliło ścian
aby nie wyleciały korytarze szeptów.
Zamknęłam go na zawsze.
[...]
Była sobie raz dziewczynka, która mieszkała w wielkim mieście. Miała na imię Ewa.
Miasto było bardzo zniszczone. Wokół budowano jednak nowe domy i usuwano zewsząd gruz.
Pewnego razu, przechodząc obok opuszczonej kamienicy, Ewa zauważyła, że ktoś ją obserwuje.
Przez drzwi wpada do ciemnej kuchni słabe światło elektryczne. Pytam przez próg:
– „Dlaczego gosposia nie zaświeci?"
Chcę również zapytać – „Czy jest Adam?", ale spojrzenie mojej gosposi mówi, że go nie ma i że nie należy wszczynać rozmowy na ten temat.